Arcydzięgiel znany także jako dzięgiel litwor, angelika oraz anielski korzeń jest rośliną należącą do rodziny selerowatych. Wykorzystuje się go jako środek leczniczy w postaci naparów i nalewek do spożycia, ale także jako olejek do nacierania. W medycynie ludowej znane są jego właściwości zdrowotne już od czasów średniowiecza.

Na problemy skórne

Z arcydzięgla wyrabia się olejek, a także spirytus. To doskonałe lekarstwo na różnego rodzaje bóle korzonków i reumatyzm. Sprawdza się także przy nerwobólach i wszelkiego rodzaju ,,łamaniach w kościach". Arcydzięgiel ma zastosowanie w medycynie ludowej w przypadku występowania bielactwa. Zawarte w tej roślinie substancje powodują zwiększoną produkcję melaniny i ustępowanie białych plam na skórze.
Olejek i spirytus z arcydzięgla łagodzą podrażnienia, swędzenia i stany zapalne skóry. Można je więc zastosować w przypadku występowania świerzbu, trądziku oraz łuszczycy.      

Na problemy żołądkowe

Arcydzięgiel stosuje się nie tylko jako smarowidło na różnego rodzaju dolegliwości skórne, ale również przyjmuje się go doustnie. W tym celu wykorzystuje się korzeń rośliny, z którego powstaje napar. Można go stosować na problemy żołądkowe. Działa rozkurczowo, łagodzi ból oraz wspomaga pracę układu pokarmowego. Jest doskonałym środkiem w przypadku wrzodów żołądka. Działa też wiatropędnie. Arcydzięgiel od dawna używany jest w medycynie ludowej w leczeniu niestrawności i braku apetytu.   

Na nerwy

Napar z korzenia tej rośliny jest też stosowany jako środek na uspokojenie. Dlatego zaleca się go osobom, które cierpią na nerwice. Arcydzięgiel pomaga w stanach głębokiego wzburzenia, pobudzenia i kiedy czujemy niepokój. Może być stosowany jako środek nasenny oraz pomagający się wyciszyć i zrelaksować.

Na zdrowie

Od dawna arcydzięgiel przyjmowano na zachowanie młodości i poprawę zdrowia. Można nim płukać włosy w celu pozbycia się łupieżu oraz wtedy, gdy mają tendencję do przetłuszczania. Roślina ta stosowana w postaci spirytusu lub olejków wspomaga regenerację mięśni po wzmożonej aktywności fizycznej. Wpływa też na pozbycie się toksyn z organizmu, dlatego warto ją stosować po zatruciach chemikaliami, jak też alkoholem. 

Jarosław Cieśla

Palenie papierosów to najczęstszy nałóg , według statystyk Ministerstwa Zdrowia papierosy pali około 9 milionów Polaków. Dzieci rodziców którzy palą nie dość że są biernymi palaczami to jeszcze coraz bardziej są narażeni na palenie w dorosłym życiu.  Wielu rodziców nie ma świadomości jak szkodliwe jest palenie papierosów podczas ciąży czy też w trakcie karmienia piersią.

Bierne palenie, na jakie narażone są dzieci palaczy jest dużo bardziej niebezpieczne niż czynne, gdyż boczny strumień dymu zawierać może aż 15 razy więcej tlenku węgla i nawet 20 razy więcej szkodliwej i uzależniającej nikotyny niż dym wdychany przez palącego.

Badania pokazują, iż około 3 milionów dzieci w Polsce jest biernymi palaczami – około 700 tysięcy stanowią przedszkolaki.  Dziecko palącego przy nim rodzica „pali” zatem nawet 20 razy więcej niż on sam. Choroby, płuc i serca, nowotwory  to zagrożenia jakie stanowi bierne palenie dla dzieci. Dym tytoniowy  oraz szkodliwe substancje w nim zawarte mogą wywołać alergie u dzieci ich objawy to łzawienie oczu, podrażnienie błony  śluzowej nosa, czy też częstym zapaleniem dróg oddechowych, a nawet astmą. Bierne palenie bardzo źle wpływa na koncentrację, oraz mogą też pojawiać się problemy ze złym samopoczuciem .

Rodzice, którzy stosują kompromis polegający na wychylaniu się przez okno lub wychodzeniu na balkon nie rozwiązuje problemu, gdyż okazuje się że około 90 % tytoniu jest niewidoczne. Nie zdajemy sobie z tego sprawy, ale  często dym ze szkodliwymi substancjami przedostaje się przez systemy wentylacyjne. Najlepszym rozwiązaniem jest porzucenie nałogu.

Najlepszym rozwiązaniem wydaje się być całkowite porzucenie palenia ze względów zdrowotnych oraz dla dobrego przykładu dla naszego dziecka.  Drogi rodzicu – nie chciałbyś widzieć w przyszłości  swojego dziecko  z papierosem w dłoni, prawda?

przedszkoland.pl

Dzieci są ciekawe świata. Często też chcą wykonywać i robić to samo co ich rodzice. Nie mają jednak pełnej wiedzy i doświadczenia dorosłych. Należy pamiętać, że wszystkiego dopiero się uczą. Nie rozumieją ograniczeń, nie wiedzą na co mogą sobie pozwolić, co jest właściwe, a co niedozwolone lub szkodliwe dla nich i innych osób. Często eksperymentują za co spotyka ich czasami kara i nagana ze strony dorosłych. Bardzo to przeżywają. Takie  sytuacje mogą odbić się bardzo głęboko na ich psychice, co będzie skutkowało różnymi negatywnymi konsekwencjami w dalszym ich życiu.

Bądź konsekwentny

Należy przekazać dziecku w sposób jasny i zdecydowany, że pewne zachowania nigdy nie będą tolerowane. Jeśli pozwalamy, by nasza pociecha mówiła w pogardliwy sposób o innych, okazywała agresję w stosunku np. do zwierząt, lub zaśmiewamy się gdy np. kogoś szturchnie lub się zezłości, to kiedy kolejnym razem zachowa się tak w stosunku do nas  i wymierzamy mu karę, może to odebrać jako dziwne i niesprawiedliwe zachowanie.

Przykład idzie z góry

Czasami uczymy dziecka pewnych zachowań, a następnie sami się do tego nie stosujemy. Jeśli dziecko zauważy, że dorosły nie dziękuje za jakąś przysługę, nie przeprasza za przewinienia lub nie prosi tylko żąda od niego czegoś, to później nie dziwmy się, że samo tego nie robi. Jeśli chcemy go za takie zachowanie ukarać, to na karę tak naprawdę zasługujemy właśnie my - dorośli.

Jak się nie przewrócisz, to się nie nauczysz

Dziecko często chce nam pomóc przy wykonywaniu jakiejś czynności. Nie karzmy go gdy coś mu się nie uda, połamie jakiś przedmiot lub też wykona jakieś działanie niezbyt dokładnie. Lepiej jest, gdy samo spostrzeże swoje niedociągnięcia. Jeśli będziemy za każdym razem zwracali mu uwagę i do tego nerwowo wyrażając swoje niezadowolenie, to może pomyśleć, że niczego nie potrafi i nie warto się w nic angażować.

Absolutnie zabronione

Są takie kary, których nigdy nie powinniśmy stosować. Należą do nich: szarpanie dziecka, bicie, wyzywanie, wyśmiewanie, zawstydzanie, poniżanie (zwłaszcza w obecności innych osób), używanie wulgaryzmów w stosunku do niego, agresja. Kara powinna uczyć, ale w taki sposób, by dziecko samo wyciągało wnioski, a nie czuło się przegrane. Rodzic ma wzbudzać szacunek, a nie strach i przerażenie.

Jarosław Cieśla