Balneoterapia to forma terapii stosowana w wielu ośrodkach rehabilitacyjnych, jest bardzo lubiana przez pacjentów i warto bardziej ją rozpowszechniać. Jest często spotykanym zabiegiem w ośrodkach SPA i odrowy biologicznej, często jednak występuje pod nazwą egzotycznie brzmiących zabiegów.

Jest to forma rehabilitacji, w której głównym środowiskiem leczniczym jest woda. Do balneoterapii zalicza się kąpiele wodne i borowinowe, masaże strumieniem wody, bicze wodne, okłady oraz kuracje pitne wodą mineralną z wysokim stężeniem naturalnych pierwiastków oraz inhalacje. Niektóre z form tych zabiegów były wykorzystywane już w starożytności. W Polsce ta dziedzina rehabilitacji rozwinęła się dopiero na przełomie XVIII i XIX wieku.

Woda jest bardzo korzystnym środowiskiem do rehabilitacji, chorzy czują się w niej pewniej, stawy są odciążone. Co ważne w wodzie serce nie jest narażone na duży wysiłek, ilość uderzeń na minutę często spada w czasie zabiegów, jest to bardzo ważne dla osób z chorobami serca związanymi głównie ze wzmożoną pracą tego narządu. Jest to forma rehabilitacji bez ograniczeń wiekowych. W czołówce schorzeń, którymi zajmuje się balneoterapia są choroby stawów, bóle stawów, mięśni oraz kości, a także choroby zwyrodnieniowe. Woda odciąża chore i bolesne struktury umożliwiając pracę w większym zakresie ruchu. Po krótkiej kąpieli często można zmniejszyć dawki przyjmowanych leków przeciwbólowych. Ćwiczenia w wodzie poprawiają ogólną wydolność organizmu, przyspieszają metabolizm i wspomagają eliminację toksyn z organizmu. W zależności od tego jakiej wody użyjemy do kąpieli możemy osiągnąć różne rezultaty terapeutyczne. Najczęściej wykorzystywane są zabiegi z użyciem solanek, wód siarczkowo- siarkowodorowych oraz wód kwasowęglowych.

Kolejną formą balneoterapii są natryski i bicze wodne, które z kolei stymulują pracę układu krążenia. Stymulują krążenie krwi i pomagają obniżyć nadmierne napięcie mięśniowe. Taki zabieg także działa przeciwbólowo.

Inhalacje są szczególnie polecane osobom borykającym się z przewlekłymi stanami zapalnymi błony śluzowej czy zapaleniem zatok. Łagodzą także objawy związane z chorobami układu oddechowego. Często są zalecane osobom palącym papierosy.

Balneoterapia jest bardzo szeroką dziedziną rehabilitacji i warto zapoznać się z nią bliżej. Może przynieść ulgę w wielu schorzeniach.

Autorka: Daria Rogowska

Seler naciowy to niezwykle smaczne, kruche i świeże warzywo, często niedoceniane w codziennej diecie. Nie tylko ułatwia nam porzucenie złych nawyków żywieniowych jeśli chodzi o przekąski między posiłkami, ale na dodatek, zawiera dużo składników niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania organizmu.

KOKTAJL Z SELERA NACIOWEGO, ANANASA I GRUSZKI

Składniki na 1 porcję:

2 łodygi selera naciowego

2 grube plastry ananasa

pół gruszki

Do blendera wrzucamy pokrojone łodygi selera, obrane plastry ananasa, i nieobraną połowę gruszki (dzięki czemu zachowujemy błonnik ukryty w skórce, który nadaje uczucie sytości). Zalewamy składniki szklanką wody i blendujemy.

Smacznego! ;)

NATALIA PANCEWICZ

Pomysłodawczyni i współwłaścicielka BITE HEART- projekt freakowo żywieniowy,

pasjonatka zdrowej diety, gotowania i nowinek pokarmowych, managerka gastronomii

www.facebook.com/BiteHeartfood

Pierwszą reakcją większości lekarzy, rodziców i chorych jest chęć zbicia gorączki, gdy przekracza 38°C.

W przypadku infekcji wirusowych (czyli znacznej większości przypadków!) to jednak ogromne głupstwo, a za chwilę zrozumiesz, dlaczego.

Wirusy najczęściej dostają się do organizmu przez usta lub nos. Atakują komórkę, namnażając się w jej wnętrzu, aż ta przepełniona ich milionami, nabrzmiewa niczym jajko.

Zaatakowana komórka obserwowana pod mikroskopem elektronicznym przypomina plastry pszczele – to właśnie wirusy, ściśnięte niczym przegrody w plastrze miodu! Całkowicie ogarnięta wirusem komórka umiera i pęka, a wirusy wydostają się z niej i rozprzestrzeniają się w organizmie. Każdy z nich atakuje inną, zdrową komórkę, a cały cykl rozpoczyna się od początku.

Rozprzestrzenianie się wirusa odbywa się więc bardzo szybko. Miliardy komórek mogą zostać zaatakowane w przeciągu kilku godzin. Umiera ich tak wiele, że szybko odczuwasz ich straty w organizmie – bolą Cię stawy, głowa, mięśnie, brzuch, uszy lub inne części ciała.

Na szczęście organizm nie pozostaje bezczynny w obliczu inwazji wirusów.

W momencie zaatakowania komórki przez wirusa wydziela ona substancje powodujące obrzęk ścian otaczających ją naczyń krwionośnych. Krew płynie tam wtedy wolniej, gromadzi się w miejscu infekcji, pozwalając białym krwinkom (leukocytom) przekroczyć ściany naczyń krwionośnych i przedostać się do zainfekowanej komórki.

Stan zapalny ławo zauważyć – krew gromadzi się w miejscu infekcji, staje się ono czerwone, gorące i bolesne. Jest to jednak dobry znak.

Powstały stan zapalny to reakcja obronna organizmu. Zainfekowana komórka otaczana jest milionami białych krwinek. Jest ich tak wiele, że blokują dostęp tlenu. Komórka zaczyna „dusić się” i wytwarza dwutlenek węgla oraz kwas mlekowy. Prowadzi to do zakwaszenia i zahamowania namnażania się wirusów. Wydziela się wtedy dużo ciepła, co również niszczy wirusy.

Oczywiście, taka komórka umiera. Rozprzestrzenianie się wirusa jest jednak zatrzymane, co przecież jest najważniejsze. Gdy komórka umiera, białe krwinki giną razem z nią, wydzielając substancje podnoszące temperaturę ciała i wywołujące gorączkę. Ta podwyższona temperatura ciała zabija pozostałe wirusy obecne w innych częściach organizmu.

Strategia obronna naszego ciała działa zatem na dwa sposoby – poprzez podniesienie temperatury wokół chorej komórki oraz temperatury ogólnej całego ciała – stąd gorączka. Obie reakcje przyczyniają się do zatrzymania infekcji wirusowej.

Stan zapalny i gorączka – dobre dla Ciebie

Człowiek od zawsze to wiedział: dawniej, podczas infekcji, chorego kładziono pod pierzynę i kazano mu pić napary, aby wywołać pocenie się i podniesienie temperatury ciała.

I tak np. szybkość namnażania się tak groźnego wirusa jak polio, który powoduje kalectwo na całe życie, zmniejsza się o 99%, gdy temperatura ciała podnosi się z 38,5°C do 39°C!1

Warto wiedzieć, że przed latami sześćdziesiątymi każdy w którymś momencie swojego życia zaraził się wirusem polio. 90 do 95% tych osób nawet nie zdawało sobie z tego sprawy, ponieważ wirus eliminowany był przez ich naturalny system obronny, zanim nawet zdążył wywołać objawy choroby. Mniejszość zakażonych chorowała, jednak u większej części z nich uderzenie gorączki niszczyło wirusa zgodnie z opisanym powyżej mechanizmem.

Jednak, gdy ktoś nieszczęśnikowi zaoferował tabletkę aspiryny dla zbicia gorączki, kończyło się to katastrofalnie: wirus atakował rdzeń kręgowy, powodując paraliż nóg.

Dlatego też podanie osobie zarażonej wirusem zwykłej tabletki aspiryny lub paracetamolu może być tragiczne w skutkach. Zwalczając stan zapalny i temperaturę, jednocześnie daje się wirusowi prawdziwy zastrzyk energii. Organizm pozbawiony jest wszelkiej naturalnej ochrony i nie ma możliwości zatrzymania rozprzestrzeniania się wirusa i choroby.

Znane doświadczenie

Gdy zarażonym zwierzętom wstrzyknięto środek obniżający temperaturę (jak aspiryna czy paracetamol), liczba zgonów wzrosła dwukrotnie. Wiadomo to już od pięćdziesięciu lat!1

Francuski profesor André Lwoff, laureat nagrody Nobla w dziedzinie medycyny z 1965 roku, dokonał odkrycia jak gorączka oddziałuje na wirusy i wyjaśnił to środowisku medycznemu.

A jak zauważyłeś już wyżej na przykładzie polio, nieznaczna różnica temperatur (0,5°C) może powodować ogromny spadek szybkości reprodukcji wirusów. Jest to różnica między zdrowiem a chorobą, a w niektórych przypadkach między życiem a śmiercią!

Zbijanie gorączki może zatem przyspieszyć reprodukcję wirusów tak, że dosłownie zalewają one układ odpornościowy.

Wywoływanie gorączki dla zdrowia

Oto instrukcja „gorączkoterapii”. Nie należy z niej korzystać, jeśli jesteś w ciąży (przy naturalnie podwyższonej temperaturze w tym stanie) lub gdy istnieją inne przeciwwskazania do przebywania w wysokich temperaturach.

Przygotowanie: „gorączkoterapia” wydaje się być zwykłą kąpielą w gorącej wodzie, tak naprawdę jednak jest bardziej skomplikowana. Należy stosować się do instrukcji, aby była skuteczna. W zasięgu ręki miej termometr i okrycie dobrze wchłaniające wodę (na przykład duży szlafrok czy dres). Wybierz moment, w którym masz przed sobą kilka godzin spokoju. Wypij dwie szklanki czystej wody i przygotuj więcej wody do picia podczas i po terapii.

Krok 1: Nalej do wanny wody gorącej na tyle, aby temperatura była jak najwyższa, ale możliwa do zniesienia. Wejdź do wanny.
Bardzo uważaj przy przygotowywaniu kąpieli dla kogoś innego, zwłaszcza dla dziecka! Dla bezpieczeństwa możesz wykąpać się razem z nim.

Krok 2: W wannie zmierz temperaturę pod pachą. Gdy osiągnie 38,5°C, odczekaj 20 minut. Zwykle przy tej temperaturze człowiek zaczyna mocno się pocić. Pij wodę, lecz nie zimną.

Krok 3: Po 20 minutach wyjdź z wanny. Uważaj przy wychodzeniu, ponieważ możesz czuć się wtedy bardzo słabo. Energicznie wytrzyj się, owiń głowę ręcznikiem i załóż szlafrok.

Krok 4: Szybko, zanim się ochłodzisz, wejdź do łóżka. Będzie Ci bardzo gorąco i będziesz obficie się pocić – właśnie o to chodzi! Pozostań pod przykryciem aż do etapu 5. Śpij, jeśli masz taką możliwość – to najlepsze, co możesz zrobić.

Krok 5: Temperatura ciała powróci do swojego naturalnego stanu po 45 minutach do 2 godzin. Zanim zrobi Ci się zimno, zdejmij wilgotny szlafrok. Uważaj, aby się nie ochłodzić. Dopiero teraz terapia jest zakończona.

Możesz powtórzyć cykl kilka razy, praktycznie w przypadku wszystkich infekcji. Terapia ta jednak jest najskuteczniejsza na początku choroby. Wtedy też najłatwiej doprowadzić organizm do silnego pocenia.

Zdrowia życzę!
Jean-Marc Dupuis