Dzieciństwo to czas bardzo szybkiego rozwoju intelektu, ale też czas na beztroską zabawę. Nie ma jednej metody na prowadzenie edukacji dziecka, warto je obserwować i zadać sobie pytanie czy jest już gotowe na naukę czegoś nowego. Czasem chcąc dobrze można postawić dziecko w zbyt trudnej i niezrozumiałej dla niego sytuacji. Wiele szkół językowych zachęca do nauki od jak najmłodszych lat dziecka. Nie jest to jednak dobre w każdym przypadku, do dziecka trzeba podejść indywidualnie. Dzieci w wieli przedszkolnym nie zawsze są gotowe na dodatkowe zajęcia. Zbyt wczesny start może zniechęcić jej do nauki języka. Żeby nie osiągnąć odwrotnego efektu trzeba wybrać odpowiedni moment.

Jakich błędów należy unikać?

Przekonania, że im wcześniej tym lepiej i łatwiej dla dziecka. Nie zawsze tak jest, jeśli dziecko ma kłopoty z koncentracją, może być to zbyt duże wyzwanie. Poza tym nie można wywierać presji i nie przywiązywać zbyt dużej uwagi do języków obcych, to nie jedyna ważne umiejętność w życiu. Panuje przekonanie, że jeśli nie nauczymy się czegoś jako dziecko, stracimy na to szansę. Jednak często w dorosłym życiu, sytuacja zmusza  do podjęcia nowych wyzwań, z którymi trzeba sobie poradzić. Dorośli także mogą nauczyć się języka obcego, wymaga to innego rodzaju nauki i poświęcenia czasu. Nie można tez przelewać na dziecko swoich ambicji i braków. Nie jest to dobra metoda, chęć nauki musi wynikać od dziecka, inaczej nie będzie rezultatów. Bardzo ważna jest tez pozytywne motywacja i doping dziecka. Kiedy ma z czymś trudności, wytłumacz, że z czasem będzie coraz łatwiej. Nie powtarzaj, że nie ma zdolności do języków, jak reszta rodziny. Może to zniechęcić i zaprzepaścić możliwość dziecka. Każdy może nauczyć się języka obcego, tak jak nauczyć się własnej ojczystej mowy. Wszystko jest kwestią zaangażowania i nauki. Dobry wybór nauczyciela jest bardzo ważny. Jeśli szukasz szkoły językowej dla dziecka, popytaj znajomych czy mają kogoś do polecenia. Podejście do najmłodszych jest bardzo ważne, niektórzy mają do tego dar. Prowadząc zajęcia jak zabawę, śpiewając, robiąc wiele ciekawych rzeczy nauczyciel może zachęcić dziecko.  

Daria Występek

Cukinia (inaczej kabaczek) to odmiana dyni. Przywieziono ją z Włoch, skąd zaczerpnięto jej nazwę. Zucchini znaczy mała dynia. Istnieje wiele odmian kabaczków, które różnią się kolorem, kształtem, a w szczególności walorami smakowymi. Jest bogatym źródłem potasu, żelaza, magnezu, witaminy A, C, K, PP oraz beta karotenu. Nie magazynuje metali ciężkich, wspomaga procesy trawienne. Jest lekkostrawna i można ją podawać niespełna półrocznym maluchom, jako jeden z pierwszych posiłków. Cukinia to zdrowe warzywo o bardzo szerokim zastosowaniu. Małe kabaczki można jeść na surowo, a większe dopiero po obraniu i obróbce cieplnej. Jadalne są również kwiaty, jednak ciężko je kupić, jeśli nie mamy w okolicy zaprzyjaźnionego rolnika. Cukinie można smażyć, piec, dusić, gotować i marynować. Sprawdzają się w potrawach wytrawnych oraz deserach. Pewnie każdy z nas choć raz w życiu jadł cukiniową zupę krem lub kabaczka zapiekanego z mięsnym farszem. Nie każdy jednak wie, że można upiec pyszne czekoladowe ciasto z dodatkiem cukinii. Bezcenna jest radości matki, której dzieci proszą o dokładkę deseru pełnego warzyw. Czy do szczęścia potrzeba czegoś więcej? Oto prosty i szybki przepis na placuszki z cukinii, który idealnie sprawdzi się, jako: drugie śniadanie, wytrawny podwieczorek lub kolację. Składniki:

1 cukinia średniej wielkości

3 łyżki mąki

1 łyżka mąki ziemniaczanej

½ małej cebuli

1 jajko

Sól i pieprz

Cukinię myjemy, obieramy ze skórki i ścieramy na tarce o średnich lub dużych oczkach. Cebulkę kroimy w drobną kostkę. Tak przygotowane warzywa wrzucamy do miski, dodajemy oba rodzaje mąki i jajko. Mieszając przyprawiamy solą i pieprzem. Formujemy cienkie placuszki o średnicy 5-10 cm i smażymy na złoty kolor. Smacznego. Smażenie nie jest najlepszym sposobem na przygotowywanie posiłków dla dzieci. Jednak, jeśli dzięki takim plackom maluch pokocha cukinię, warto od czasu do czasu pozwolić sobie na odrobinę szaleństwa. Takie warzywa jak kabaczek, dynia czy buraki dają nam ogromne możliwości w trakcie tworzenia zdrowych posiłków dla całej rodziny. Wystarczy puścić wodze fantazji i mamy pyszne menu na cały najbliższy tydzień.

Powodzenia!  

Autorka: Matvijewna Grządkowska

Demencja

Jedna z najczęściej występujących chorób, która nasila się z wiekiem. Otępienie, może być uciążliwe w życiu codziennym i niestety ciągle spotyka się z dużym niezrozumieniem społeczeństwa. Wczesna diagnoza może jednak w znaczmy stopniu spowolnić, a nawet zahamować jej rozwój. Najnowsze badania pokazują, że pierwszej pomocy w diagnozie warto szukać w gabinecie stomatologicznym. Stomatolog może rozpoznać pierwsze symptomy demencji, co może budzić zdziwienie. U osób z demencją obserwuje się zły stan jamy ustnej. Osoby z otępieniem często nie pamiętają o higienie zębów, albo robią to niedokładnie.

Kłopotliwa demencja

Pierwsze objawy są niewinne i mogą być nieoczywiste. Zapominanie po drobnych czynnościach, kłopoty z koncentracją, roztargnienie czy wahania nastroju mogą być błędnie odczytane. Nie należy jednak bagatelizować takich objawów. Nie zawsze zaniedbanie higieny czy innych czynności musi sugerować lenistwo, bardzo często wynika to z zaburzeń czynności poznawczych. Powoduje to coraz większe trudności związane z wykonywaniem nawet prostych czynności. W gabinecie stomatologicznym można znaleźć pierwszą pomoc, dlatego warto regularnie badać stan zębów. Demencja to nie jedyna chorego, którą może zauważyć dentysta. Dobry stan jamy ustnej, zębów i dziąseł wpływają na komfort i zwiększenie poczucie własnej wartości. Chrobry zębów mogą dodatkowo przygnębić osobą z demencją i zamknąć go na kontakty z innymi. Światowa Organizacja Zdrowie apeluje, żeby stomatolodzy i lekarze bardziej ze sobą współpracowali. Może to być przynieść szybszą diagnozę i skuteczne leczenie. Wczesne wykrycie demencji ma ogromne znaczenie, pozwala złagodzić objawy i spowolnić rozwój choroby. Wymaga to współpracy specjalistów z różnych dziedzin. Istotna jest tez rola bliskich i rodziny, którzy powinni zaangażować się w życie osoby chorej. Czasem wystarczy jedynie doglądanie w codziennych czynnościach i przypominanie o ważnych sprawach. Z czasem może być także potrzebne pomoc w wielu czynnościach, np. przygotowywaniu posiłków, przyjmowaniu leków czy wizytach u lekarza.   Daria Występek