Ospa wietrzna jest chorobą wieku dziecięcego. Najwięcej zachorowań notuje się w grupie wiekowej do 15 roku życia. Zdarzają się również zachorowania wśród osób dorosłych, ale dość rzadko. Raz przebyta ospa gwarantuje dożywotnią odporność na wirusy ją wywołujące. Jedyną możliwą formą nawrotową jest półpasiec, choć takie zachorowania są sporadyczne.

Ospa wietrzna, jak sama nazwa wskazuje, przenosi się najczęściej drogą kropelkową. Możliwe jest również zarażenie nienarodzonego dziecka poprzez łożysko. Wystarczy przebywać w jednym pomieszczeniu z nosicielem VZV i prawdopodobieństwo zakażenia jest bliskie 100%. Niestety osoba chora może być nieświadoma swojej choroby w pierwszej fazie jej rozwoju. Chory zaraża na 3 dni przed wystąpieniem pierwszych objawów. A objawy u osoby zarażonej pojawiają się dopiero po około 2 tygodniach od kontaktu z chorym. W związku z tak dużym marginesem czasowym ciężko stwierdzić gdzie i od kogo mogliśmy się zarazić.

Pierwsze objawy choroby można bardzo łatwo pomylić np. z grypą lub przeziębieniem. Należą do nich: gorączka 37-40oC, bóle głowy i złe samopoczucie. Dopiero po około 24-48 godzinach na ciele pojawiają się charakterystyczne wykwity. Ich przemiana następuje według schematu:

1. Czerwony punkcik


2. Grudka


3. Pęcherzyk wypełniony płynem


4. Krostka, na której bardzo szybko pojawia się strupek.

Ospa wietrzna jest bardzo groźna dla dzieci do 6 miesiąca życia. U dzieci, które zaraziły się od matki poprzez łożysko między 5 dobą przed porodem, a 2 dobą życia malucha, może być powodem zgonu. Dzieci małe (powyżej 6 miesiąca życia) zdecydowanie łagodnej przechodzą ospę wietrzną niż ich starsi rówieśnicy lub dorośli. Bywa i tak, że rodzice nawet nie wiedzą, że ich maluch przebył ospę.

Szczepienia w wielu przypadkach powodują, że organizm lepiej znosi chorobę lub do zakażenia nie dochodzi w ogóle. Problemu nie mają rodzice, których maluchy przeszły już ospę wietrzną i zaszczepiły się w naturalny sposób. Nie korzystajmy jednak z tak modnych ostatnio „ospa party”. Choroba ta jest bardzo zdradliwa. Świadomie narażając dziecko na kontakt z chorym, możemy wyrządzić naszym pociechom wielką krzywdę, a nieodwracalne skutki takich działań będą wyrzutem sumienia do końca życia.

Autorka: Matvijewna Grządkowska

Niestety problemy z trądzikiem nie kończą się z wiekiem dojrzewania. Coraz więcej kobiet ma problemy z cerą po 30 roku życia. Często pojawia się on dopiero w późniejszym wieku jako oznaka problemów hormonalnych. Zaburzenia towarzyszą głównie kobietom, szczególnie poddawanym stresującym sytuacjom, bardzo zapracowanym i aktywnym. Istotnym czynnikiem jest też prawidłowa dieta,  a także dobór odpowiedniej pielęgnacji skóry. Trądzik w dorosłym wieku często jest bardzo trudny do wyleczenia, jednak jest to możliwe. Wymaga złożonego działania na wielu płaszczyznach, ale warto podjąć trud i zawalczyć o lepszy wygląd i samopoczucie. Pierwszym krokiem powinno być sprawdzenie poziomu hormonów, a także wizyta u dermatologa. Zmiany w menu można przeprowadzić na własną rękę, albo poprosić o pomoc dietetyka. Kiedy trądzik jest bardzo dokuczliwy mogą pomóc testy na nietolerancje pokarmowe. Jednak z zdecydowanej większości przypadków zazwyczaj konieczna jest eliminacja trzech składników- cukru, glutenu i tłuszczów trans. Te grupy odpowiadają na najwięcej szkód w naszym organizmie, skórze, a także samopoczuciu. Dobór odpowiednich kosmetyków także jest bardzo ważny. Zbyt mocno wysuszające kosmetyki mogą pogorszyć problem. Skóra potrzebuje dobrego nawilżenia, w ciągu dnia, a także ochrony przed promieniowaniem słonecznym. W nocy warto postawić na działanie kwasów owocowych, które stopniowo przyczynia się do poprawy wyglądu skóry. Kwasy działają złuszczająco i pomagają w problemach ze skórą. W celu odpowiedniego doboru kuracji warto wybrać się do kosmetyczki. Wiele preparatów o mniejszym stężeniu można nakładać samodzielnie, kosmetyczka wyjaśni jak to robić i takie preparaty sprawdzą się najlepiej przy naszych problemach ze skórą. Najważniejsza jest eliminacja przyczyny, wtedy uda się pozbyć problemu całkowicie. Nie jest to łatwe, wymaga wytrwałości, ale opłaca się. Często wiąże się to ze zmianą stylu życia. Poza ładnym wyglądem można zyskać znacznie więcej, pewność siebie, większy poziom energii i zdrowie. Autorka: Daria Występek

Ciągłe uczuci zimna może być nieprzyjemne, ale też bardzo uciążliwe. Może być to naturalna tendencja, jedynak bardzo często skutków takiego zjawiska można doszukać się w organizmie. Co może być tego przyczyną?

Zbyt niska masa ciała

Często wiąże się to z małą ilością tkanki mięśniowej, które pomaga wytwarzać odpowiednią ilość ciepła w organizmie. Mięśnie pomagają podnieść tempo spoczynkowe metabolizmu, co także zmniejsza szanse na wyziębienie, Warto zacząć aktywnie spędzać czas i znaleźć odpowiednią dla siebie aktywność fizyczną.

Nieprawidłowości tarczycy

Tarczyca to mały, ale bardzo ważny gruczoł w naszym organizmie. Ma duży wpływ na tempo przemiany materii i inne ważne reakcje w organizmie. Przy niedoczynności tarczyca   produkuje niewystarczającą ilość hormonów i może to prowadzić do odczuwania uczucia chłodu. Powoduje także znaczne osłabienie organizmu, problemy z suchą skórą i wypadaniem włosów. Jeśli obserwujesz u siebie takie objawy, koniecznie zbadaj tarczycę.

Za krótki sen

Niedosypianie i nocne życie powodują wiele zmian w układzie nerwowym. Zaburzają między innymi mechanizm termoregulacji. U osób, które spały krócej zaobserwowano niższą temperaturę ciała, a także spowolnione tempo metabolizmu. Dbaj o odpowiednią dawkę snu każdego dnia, około 7-9 godzin to optymalny czas snu dla dorosłej osoby.

Palenie papierosów

Palacze bardziej narażeni się na choroby związane z układem krążenia. Nikotyna zawarta w papierosach ma działa obkurczająco na naczynia krwionośne. Powoduje to, że organizm jest mniej ukrwiony i może to powodować uczucie chłodu. Szczególnie dotyczy to dystalnych części ciała dłonie i stopy.

Anemia i niedobór witaminy B12

Zbyt mała ilość czerwonych krwinek prowadzi do anemii. Częściej ten problem dotyczy kobiet, jednym z najczęstszych objawów jest ciągłe uczucie zimna. Z anemią często wiąże się niski poziom żelaza, dlatego warto sprawdzić czy masz wystarczającą ilość tego minerału. Podobny problem dotyczy niedoboru witaminy B12, który może dotyczyć każdego nie tylko wegan. Brak tej witaminy może prowadzić do obniżenia ilości czerwonych krwinek. Jeśli nie jesz czerwonego mięsa, nabiału i jego przetworów zadbaj o suplementację.  

Daria Występek