Sonoterapia jest to terapia za pomocą dźwięków mis tybetańskich. Według legend misy wywodzą się z Atlantydy, mitycznego kontynentu, gdzie odgrywały bardzo ważną rolę. Naprawdę zostały stworzone w Indiach, skąd razem z buddyzmem powędrowały do Tybetu w VIII wieku n.e. Były wykorzystywane go religijnych i szamańskich rytuałów. Miały też zastosowanie w domach jako instrumenty.

Misy tybetańskie przez niektórych są nazywane misami dźwiękowymi. W Europie pojawiły się dopiero z XX wieku. Są wykorzystywane głównie w celach terapeutycznych, zostało udowodnione, że ich dźwięki działają nie tylko na umysł, ale także na ciało. Z dobrym skutkiem są wykorzystywane w leczeniu zespołów bólowych, z stanach zapalnych oraz przy obrzękach tkanek. Pomagają leczyć chore tkanki. Coraz częściej dźwięki mis tybetańskich są wykorzystywane w innych gałęziach medycyny.

Jak działają misy tybetańskie?

Są wytwarzane ręcznie tak samo jaki kilka wieków temu, ze stopu kilku metali (7-12). Początkowo wykorzystywane były gównie z buddyzmie i hinduizmie, gdzie odrywały ważną rolę w kultach religijnych, w czasie modlitwy i medytacji. Pomagały osiągnąć spokój i oczyszczenie umysłu. Dzisiaj ich działanie wykorzystuje się w wielu terapiach.

Dźwięki misy wprowadzają umysł w stan głębokiego relaksu, dochodzi do synchronizacji obu półkul mózgowych. Ciało pozbywa się napięć, wchodzi w stan relaksu, spokoju i lekkości. Taki stan sprzyja samoleczeniu się organizmu.

Masaż dźwiękiem mis tybetańskich staje się coraz bardziej popularny. Terapia ta nie koncentruje się jedynie na objawach choroby, ale pozwala dotrzeć do przyczyny, która najczęściej znajduje się na poziomie psychicznym. Takie zabiegi relaksacyjne stosuje się w wielu jednostkach chorobowych np. przewlekły stres, bezsenność, przeciążeniach mięśni.

Terapia dźwiękiem pobudza kreatywność i wyobraźnię, a także poprawia koncentrację. Pomaga się wyciszyć i zwiększa zdolność skupienia uwagi. Może być wykorzystywana w przypadku nadpobudliwości. Coraz częściej masaż dźwiękowy z wykorzystaniem mis tybetańskich stosuje się w położnictwie, w logopedii, w pracy z osobami niepełnosprawnymi, w psychiatrii, a także w domach spokojnej starości. Ośrodki typu SPA i odnowy biologicznej coraz częściej zamieszczają te zabiegi w swojej ofercie.

Autorka: Daria Rogowska

Wiele sklepów ze zdrową żywnością proponuje kolejne produkty z obco brzmiącymi nazwami. Wśród nich można znaleźć ciekawe i zdrowe zboża, po które czasem warto sięgnąć. Jednym ze zbóż, które przywędrowało do nas aż z Afryki jest Teff inaczej nazywany miłką abisyńską. Jest jednym z najstarszych zbóż afrykańskich. Naturalnie rośnie  w północno-wschodniej  Afryce, na mniejszą skalę jest także uprawiana w Indiach i Australii.  Jego dużą zaletą jest to, że jest zbożem bezglutenowym. Dodatkowo ziarna i produkty z teffu mają niski indeks glikemiczny i nie powoduje gwałtownych skoków cukru we krwi.  Zawiera wiele cennych składników odżywczych- żelazo, wapń, błonnik, kwas foliowy. Jest bogatym źródłem antyoksydantów oraz aminokwasów, pod tym względem jest to roślina doskonała. Zawiera wszystkie aminokwasy, szczególnie dużo metioniny, cysteiny i lizyny. Jest bogatym źródłem błonnika pokarmowego.

W Afryce uprawianych jest wiele odmian tego zboża. Dorasta na wysokość około 1 metra. Może mieć ono mieć różne kolory, od mleczno-białego, przez brązowy, aż do czarnego. Ciemniejszy kolor idzie w parze z mocniejszym aromatem. Teff jest bardzo trwały i odporny na czynniki zewnętrzne, bardzo rzadko zagnieżdżają się w nim szkodniki, jest odporny na jełczenie. Można go bez obaw przechowywać w warunkach domowych.

Jego nasiona są bardzo małe i dlatego często przygotowuje się z nich mąkę, która zawiera dużo błonnika. W Etiopii teff uprawia się głównie na mąkę, którą wykorzystuje się głównie do wypieku chleba oraz tradycyjnych placków pieczonych na zakwasie. Ziarna wykorzystuje się także do przygotowywania napojów alkoholowych i tradycyjnego piwa etiopskiego o nazwie Tella.  Mówi się, że jest to sekretny składnik diety najlepszych na świecie etiopskich maratończyków. Można dostać teff w formie płatków i przyrządzać je na śniadania, dobrze smakują  z orzechami, bakaliami i owocami.

Ugotowane ziarna miałki przypominają drobna kaszę i mają kleistą konsystencję. Można przygotowywać je na słodko i wytrawianie.  Mimo, że miłka abisyńska nie jest uprawiana w naszej strefie klimatycznej możemy sięgać po nią   od czasu do czasu w celu urozmaicenia diety. Dostarczy nam wielu składników mineralnych i pozwoli poznać nowy smak. Można zastąpić nią ryż czy ziemniaki, albo wymyślić własne pomysły wykorzystanie tego zdrowego i wartościowego zboża.

Autorka: Daria Rogowska

Ajurwedyjska sztuka kulinarna, w odróżnieniu od kuchni indyjskiej, opiera się tylko na produktach bezmięsnych. W kuchni tej używa się świeżych składników, które gotowane lub smażone przez krótki czas w małej ilości, wysokiej jakości tłuszczu zachowują apetyczny kształt, kolor oraz składniki odżywcze. Ajurwedyjskie potrawy składają się z dużej ilości warzyw i owoców, mleka i jego przetworów, roślin wysokobiałkowych (różnego rodzaju fasole, grochy), orzechów, nasion oraz przypraw. „Mądre wykorzystywanie przypraw i ziół jest sercem kuchni indyjskiej”- Adiraja Dasa, „Kuchnia Kriszny". To wielka różnorodność przypraw, z których przyrządzana jest masala (mieszanka przypraw) dodawana do potraw ajurwedyjskich stanowi o ich oryginalności, bogatym, egzotycznym smaku i zapachu.

Oprócz walorów zapachowych, przyprawy wspomagają trawienie, niektóre z nich mają oddziaływanie lecznicze oraz w zależności od potrzeb rozgrzewają lub ochładzają organizm. Dzięki prostym zasadom dobierania przypraw i składników posiłku możemy oddziaływać na nasze ciało tak, aby harmonizować i wspomagać pracę organizmu oraz pobudzać do działania lub wyciszać umysł.

Wbrew powszechnemu przekonaniu potrawy kuchni ajurwedyjskiej nie muszą być ostre, ani mocno przyprawione. Ich ostrość zależy od ilości użytego chili, ich aromat od ilości przypraw. Chociaż dania kuchni indyjskiej są zawsze przyprawione, czasami do masali dodajemy jedno, bądź dwa zioła, czasami ponad dziesięć. Wiele zależy od indywidualnych upodobań.

Poniżej podajemy kilka przepisów kuchni ajurwedyjskiej. Dania te przyrządza się prosto i szybko (poza czasem moczenia, przygotowanie większości posiłków zajmuje od 20 do 40 min). Jedyną rzeczą, której trudno się nauczyć samodzielnie jest sztuka przygotowania dobrej masali (mieszanki przypraw). Tej umiejętności najlepiej uczyć się od osoby, która ten sekret poznała…Zainteresowane ajurwedyjską kuchnią osoby zapraszamy na organizowany przez nas kurs gotowania wg. Ajurwedy.

Tekst: Urszula Bednarz, fizjoterapeuta

http://gabinetsurya.eu/