Schizofrenia jest zaburzeniem psychicznym o zmiennym przebiegu. Psychoza ta objawia się zniekształconym postrzeganiem rzeczywistości. Osoba cierpiąca na schizofrenię ma problemy z  normalnym funkcjonowaniem w społeczeństwie. Choroba ta dzieli się na 3 fazy: zwiastunową, ostrą oraz stabilizacji.

Pierwsze objawy schizofrenii charakteryzują się tym, że chory traci kontakt z innymi. Następują częste zmiany nastroju. Nie sposób jest też określić jak pacjent zachowa się w danej chwili. Przestaje również interesować się swoimi obowiązkami i zaniedbuje higienę.

Wraz z rozwojem choroby pojawiają się u pacjenta omamy, wizje i nieadekwatne do rzeczywistości postrzeganie świata. Procesy myślenia zostają zniekształcone i zaburzone. Chory w niewłaściwy sposób ocenia fakty i zdarzenia. Mogą pojawić się nawet próby samobójcze. Ostra faza schizofrenii najczęściej jest leczona w szpitalu.

Chory może wrócić do normalnego funkcjonowania w społeczeństwie, jeśli zostanie poddany leczeniu. Jednak często mogą następować nawroty choroby, dlatego dana osoba musi być pod stałą obserwacją. Leczenie może trwać nawet przez wiele lat. 

Schizofrenia to choroba przewlekła. Leczenie jest kilkukierunkowe. Przede wszystkim pacjent przyjmuje leki przeciwpsychotyczne. Dawkuje je nawet wtedy, gdy objawy ustąpią pod wpływem systematycznego leczenia. Chodzi o to, aby zminimalizować ryzyko nawrotów choroby.

Chory musi mieć stały kontakt z lekarzem, który zaleci odpowiednią terapię. W proces leczenia powinny też być zaangażowane osoby bliskie pacjentowi. Specjalista stosując metodę psychoedukacji przekazuje pacjentowi i rodzinie wszelkie informacje dotyczące rozwoju choroby, jej aktualnego stanu oraz tego jak sobie radzić z jej skutkami.

W leczeniu schizofrenii stosuje się także psychoterapię. Przede wszystkim chodzi o rozwiązanie konkretnych, bieżących problemów. Najczęściej zalecane formy to terapia zajęciowa oraz takie w których biorą udział osoby najbliższe choremu. Ma ona za zadanie wspierać pacjenta oraz jak wspólnie dawać sobie radę z objawami psychozy. Ważną kwestia jest też eliminowanie zachowań, które mogą skutkować powracaniem choroby.    

Jarosław Cieśla

Depresja kojarzy się nam z chorobą, która dotyczy tylko dorosłych. Niestety rzeczywistość jest inna, okazuje się że na depresję mogą też cierpieć niemowlęta. Chociaż wiedza rodzica na temat stanu emocjonalnego dziecka jest inna niż była 10 lat temu, to często zdarza się, że depresję u dziecka kwituje się słowami leniwy bądź nieśmiały. Czasem depresja u dziecka może być diagnozowana jako ADHD.

Według danych  Światowej Organizacji Zdrowia na depresję może chorować 2% dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym.  Podstawowe  objawy, które mogą niepokoić to przede wszystkim : przygnębienie, bark energii, brak entuzjazmu do zabaw oraz codziennych zajęć. Dzieci z depresją mają problem z koncentracją. W relacjach z innymi są wycofane. Przedszkolak z depresją z jednej strony może mieć problemy z wykonywaniem poleceń nauczyciela z drugiej zaś może być osobą nadąsaną, agresywną czy też rozdrażnioną.

Dziecko z depresją może mieć zaniżone  poczucie własnej wartości, może uważać siebie za głupiego, brzydkiego czy też niekochanego.  Zdarza się, iż dziecko  może lękać się się bez  powodu i wykazywać opóźnienie w etapach rozwojowych, takich jak korzystanie z toalety czy samodzielne jedzenie. Dziecku z  depresją mogą się także nazbyt często zdarzać różnego rodzaju wypadki, które znacznie przewyższają swoją częstotliwością i wielkością na przykład stłuczone kolano podczas zabawy w przedszkolu.

U dorosłych depresję łatwo zdiagnozować gdyż wystarczy rozmowa w przypadku dzieci, jest trudniej gdyż maluchowi trudno opowiedzieć o swoich emocjach i problemach. Diagnoza depresji u dziecka powinna być oparta na rozmowie z rodzicami oraz obserwacji zachowania dziecka, pomocna może być również opinia przedszkolanki czy też niani.  Najważniejszym jest jednak wybór dobrego specjalisty.

przedszkoland.pl

W trakcie wysiłku fizycznego musimy być w pełni sprawni oraz mieć siłę na wykonanie często bardzo intensywnych ćwiczeń. Nasza forma w dużym stopniu zależy od tego co spożywamy bezpośrednio przed treningiem. Ciężkość na żołądku, czy też uczucie pustki może sprawić, że trudno będzie wykonać zamierzony plan. Należy więc dobrze przemyśleć sprawę posiłków przed wysiłkiem fizycznym.

Przede wszystkim należy pamiętać o tym, aby posiłek spożyć na 2-3 godziny przed ćwiczeniami. Jeśli zjedlibyśmy coś przed samym treningiem, to mogłyby się pojawić problemy żołądkowe. Uczucie ciężkości i chęć wypróżnienia skutecznie utrudniałyby lub wręcz uniemożliwiłyby efektywny i dobry jakościowo trening. Poza tym pożywianie się tuż przed ćwiczeniami może wywołać kolkę. Spowodowany przez nią ból skutecznie przeszkodzi nam w zrealizowaniu planów treningowych.

Przed ćwiczeniami warto spożyć posiłek złożony z produktów bogatych w węglowodany złożone. Są to  np. makarony, kasze, pieczywo rośliny strączkowe, a także owoce. Jeśli natomiast zjemy słodycze i ciasta, to dość szybko możemy poczuć się zmęczeni, gdyż nie dostarczają one odpowiedniej ilości energii na dłuższy czas. Jest ona nam przecież potrzebna do wykonania intensywnych ćwiczeń. Ważne jest to, żeby starczyło jej nie tylko na początku treningu, ale również pod koniec. Dlatego ważną kwestią jest też spożywanie zdrowych tłuszczów, a zrezygnowanie z jedzenia potraw tłustych (golonka, boczek) i smażonych.

Przyjmowanie wszelkiego rodzaju nabiału może wywoływać różne sensacje żołądkowe. Również jedzenie produktów wywołujących gazy bywa kłopotliwe, zwłaszcza jeśli ćwiczymy razem z innymi osobami. Przed treningiem powinniśmy zatem zrezygnować ze spożywania grochu, fasoli, czy też kalafiora.        

Powinniśmy popijać wodę zmineralizowaną. Natomiast przed ćwiczeniami niewskazane są napoje alkoholowe oraz kawa. Wpływają one moczopędnie na organizm. Dodatkowo alkohol odwadnia organizm. Na treningu po pewnym czasie może nam po prostu zabraknąć sił. Poza tym wprowadzanie toksyn do organizmu zawsze niekorzystnie wpływa na wydolność.

Jarosław Cieśla