lekarz Daria Dziecichowicz-Latała

Wczoraj bylismy u pani z przeziębioną dwumiesieczna córeczką. Po osluchaniu córeczki, w nieukrywanym zresztą pośpiechu, kazała mi pani wziąć dziecko na ręce i usiąść na krześle, by mogła obejrzeć gardło. Krzesło stało zaraz przy umywalce, a bezpośrednio nad nim, czyli okolo 30 cm nad twarzą mojej córki, znajdowały się dwa szpitalne dezynfekatory do rąk. Po zajrzeniu do gardła córeczki, nadal w pośpiechu, postanowiła pani zdezynfekować swoje ręce i z impetem bezmyślnie nacisnęła na pompkę urządzenia do dezynfekcji, które rozpyliło na znajdującą się bezpośrednio pod nim twarz i w oczy naszej ...

Wczoraj bylismy u pani z przeziębioną dwumiesieczna córeczką. Po osluchaniu córeczki, w nieukrywanym zresztą pośpiechu, kazała mi pani wziąć dziecko na ręce i usiąść na krześle, by mogła obejrzeć gardło. Krzesło stało zaraz przy umywalce, a bezpośrednio nad nim, czyli okolo 30 cm nad twarzą mojej córki, znajdowały się dwa szpitalne dezynfekatory do rąk. Po zajrzeniu do gardła córeczki, nadal w pośpiechu, postanowiła pani zdezynfekować swoje ręce i z impetem bezmyślnie nacisnęła na pompkę urządzenia do dezynfekcji, które rozpyliło na znajdującą się bezpośrednio pod nim twarz i w oczy naszej Córci solidną dawkę środka dezynfekującego o silnym stężeniu alkoholu. Córka rozpłakała się wniebogłosy, a pani, jak gdyby nigdy nic, odwróciła się do nas tyłem i zaczęła mówić coś o płaczliwym dziecku do mojej żony, udając, że nic się nie stało. Wstałem i powiedziałem „Płacze, bo napryskała jej pani w oczy alkoholem”, ale pani, jak pewnie pani pamięta, udała, że tego nie słyszy. Powtórzyłem to samo, ale głośniej. Pani znów zignorowała moje słowa i krzyk dzieciątka, któremu właśnie spryskała pani oczy wysokoprocentowym alkoholem. Powtórzyłem więc swoje - już znacząco podnosząc głos - po raz trzeci, ale pani i tym razem udała, że nie słyszy moich słów. Ominęła mnie natomiast tyłem i usiadła przed komputerem, by zacząć coś notować. Spojrzeliśmy na siebie z żoną nie dowierzając w to, co się własnie dzieje. Rozumiejąc już, że nie możemy liczyć na jakąkolwiek pomoc, żona złapała za jakiś ręcznik papierowy i zaczęła wycierać twarz córeczki z alkoholu, który jeszcze na niej pozostał. Pani w tym momencie jakby nigdy nic zaczęła stawiać diagnozę i zalecenia, jak się okazuje błędne, co potwierdziło nam dzisiaj kilku innych lekarzy, ale już mniejsza o to. Chodzi mi głównie o ten spirytus i o brak jakiejkolwiek ludzkiej reakcji z pani strony, nie wspominając już o empatii czy o kulturze osobistej.
Rozumiem, że wypadki się zdarzają i w życiu nie miałbym pretensji, gdyby powiedziała nam pani zwykłe „Przepraszam” i choć w najmniejszym stopniu zainteresowała się oczami dziecka - podała nam coś, żeby je przetrzeć czy przemyć. Pani jednak postanowiła nie słyszeć moich słów czy płaczu niemowlaczka, któremu przez swój bezmyślny pośpiech wyrządziła krzywdę.
Człowiek postępujący w ten sposób nie zasługuje na miano lekarza, a tym bardziej pediatry. Myślę, że w takiej sytuacji każdy lekarz przeprosiłby nas przynajmniej kilka razy, a głównie zainteresował się skrzywdzonym maleństwem, czego tutaj absolutnie zabrakło. Zamiast tego, pośpiesznie wystawiła pani diagnozę, skasowała nas pani 250 PLN i z radością odprowadziła do drzwi, unikając oczywiście patrzenia nam w oczy.
Powinna się pani wstydzic.