Odruch ssania wykształca się u dziecka jeszcze przed narodzeniem w życiu płodowym. To przygotowanie do karmienia, jednak potrzeba ssania u dzieci jest tak silna, że nie ogranicza się jedynie do spożywania posiłków. W takich sytuacjach przydaje się smoczek. Uspokaja, daje ukojenie, często także pomaga w zasypianiu. Stosowany z rozsądkiem może być dużą pomocą dla rodziców. Jeśli jebak smoczek będzie trzymany przez dziecko cały czas, może mieć to niekorzystne skutki, np.wady zgryzu, problemy z prawidłową wymową.

Jedne dzieci z czasem same odrzucają smoczek, u innych jest to dłuższy proces. Nie ma na to jednej reguły. Pierwsza okazja do odstawienia smoczka pojawia się po 6 miesiącu życia, dziecko dynamicznie się rozwija, może się zdarzyć że zapomni i smoczku. Zazwyczaj jednak dzieci czuja potrzebę ssania smoczka trochę dłużej. Dziecko nie powinno używać smoczka po drugim roku życia. W tym czasie lepiej radzi sobie z emocjami, zaczyna postrzegać siebie jako odrębną jednostkę. To może być dobry czas na pozbycie się smoczka.

Nawyk ssania smoczka może być ciężki do wyeliminowania u dzieci, które używały go zbyt często. Smoczek nie powinien być jedynym uspokajającym nawykiem malucha. Warto mieć różne alternatywy i np. śpiewać dziecku kiedy płacze, bawić się z nim kiedy marudzi. Smoczek można też zamienić z przytulanką. Odzwyczajenie od smoczka trwa zazwyczaj kilka dni, w tym czasie dziecko potrzebuje więcej czułości. Dzięki temu dziecko nie będzie odczuwało, że jest za coś karane. Rodzice muszę być konsekwentni i nie sięgać już po smoczek, nawet jeśli dziecko bardzo się go domaga. Jeśli masz obawy czy wytrzymasz, najlepiej od razu wyrzuć wszystkie smoczki z domu.

Nie należy też dziecka zawstydzać. Można wytłumaczyć, że duże dzieci nie potrzebują już smoczka, może nawet uda się je przekonać do jego wyrzucenia.

Poświęcenia dziecku jak największej ilości czasu to najlepsze co możesz dla niego zrobić w tym czasie. Dzięki temu nie odczuje dużego braku. Dzięki obecności rodzica dziecko będzie wiedziało, że zawsze może się przytulić kiedy będzie potrzebowało uspokojenie i ukojenia. Doceń fakt rozstania ze smoczkiem, chwal i podkreślaj jego samodzielność.

Daria Występek

Podczas VII Warszawskiego Seminarium Neurourologii grono ekspertów w składzie: prof. Marek Sosnowski, prof. Piotr Radziszewski i dr Michał Maternik dyskutowało o wykluczeniu pacjentów z pęcherzem neurogennym z osiągnięć współczesnej medycyny w Polsce. Problem pęcherza neurogennego dotyczy około 50000 osób w Polsce i są to pacjenci zapomniani. Zbyt nieliczni, zbyt mało mobilni (bo przykuci do wózków inwalidzkich), zbyt chorzy (bo popuszczający mocz), by zwrócić na siebie uwagę. W naszym kraju brakuje ośrodków neurourologii i zespołów wielospecjalistycznych zajmujących się osobami z pęcherzem neurogennym. Chorzy są wykluczeni społecznie (schorzenia układu moczowego stanowią dla osób niepełnosprawnych barierę poważniejszą niż ograniczenie ruchowe i konieczność poruszania się na wózku inwalidzkim), ale również ekonomicznie (żadne leczenie nie jest dla tych pacjentów refundowane). Płacą za wszystko: leki, środki odkażające i wreszcie za cewniki. Cewniki, dzięki którym żyją, bo mogą opróżnić pęcherz moczowy, tak aby mocz nie zatruł im organizmu.

Polska jest białą plamą na mapie Europy, gdzie brak jest jakiegokolwiek programu diagnostyczno-terapeutycznego dla tych pacjentów. Aby się cewnikować, muszą wydawać często kilkadziesiąt złotych dziennie i to na najgorsze z możliwych postępowanie – sztywny, niepowlekany cewnik i żel. Tymczasem kosztujące kilka złotych cewniki nie uszkadzające cewki moczowej, zmniejszające ryzyko infekcji nie są dostępne (refundowane). Częściej leczy się infekcje dróg moczowych, niż im zapobiega. Tymczasem koszty leczenia wielolekoopornych bakterii są niebotyczne i sięgają nawet kilkunastu tysięcy złotych dziennie.

Warto zwrócić uwagę na szczególną sytuację małych pacjentów z pęcherzem neurogennym. Dziecko ma opory przed włożeniem niepowlekanego cewnika do cewki. Boi się, bo boli. Niechęć do cewnikowania jest bardzo często przyczyną rozwoju niewydolności nerek, kończącej się przeszczepem. I znowu koszty są ogromne.

Za najcięższe powikłania infekcyjne odpowiada założenie do pęcherza cewnika na stałe. Jednakże cewnikowanie przerywane przy użyciu cewników niepowlekanych nie jest odpowiednim środkiem zaradczym – wiąże się ze stosowaniem jednorazowych środków nawilżających oraz znieczulających cewkę moczową, a dodatkowo jest bolesne i niewygodne. Najlepszym obowiązującym aktualnie złotym standardem w leczeniu pęcherza neurogennego jest cewnikowanie przerywane za pomocą cewników hydrofilowych.

Obecnie pacjenci w Polsce mają dostęp (i to limitowany) do niepowlekanych cewników. Aby stosować refundowane cewniki trzeba zaopatrzyć się w środki nawilżające, odkażające i znieczulające cewkę moczową, a także w gazik i pęsetę. Niestety, w naszym kraju – jako jedynym w Europie –  koszty ponoszone dodatkowo przez chorych nie były do tej pory brane pod uwagę. Obowiązujące regulacje umożliwiają pacjentom stałe stosowanie procedury cewnikowania jedynie za pomocą przestarzałych technologicznie jednorazowych cewników niepowlekanych, a finansowanie cewników hydrofilowych sprawia, że cewnikowanie z ich użyciem jest praktycznie niedostępne w Polsce.

Chorzy chcą normalnie funkcjonować w społeczeństwie, móc pracować, móc żyć. Tymczasem są z niego medycznie i ekonomicznie wykluczani, a o pęcherzu neurogennym nikt nie chce rozmawiać, bo... problem „śmierdzi”.

Wegetarianie i weganie mogą pochwalić się szczuplejszą sylwetką, lepszym zdrowiem, a często też kolorowymi i zdrowymi posiłkami na co dzień. Mięso nie jest konieczne do życia, jego spożywanie wynika raczej z przyzwyczajenia i tradycji. Próbując roślinnego odżywiania można obserwować swój oranizm i przekonać się czy takie jedzenie dobrze na nas wpływa. Obawy o niedobory skłaników pokarmowych nie powinny odstraszyć od roślinnych posiłków.

Cenne białko znajduje się w roślinach, zielonych liściach i strączkach. Do tego zdrowe oleje- awokado i orzechy, a także węglowodany, najlepiej pełnoziarniste kasze i zborza. Podstawą są oczywiście świeże warzywa i owoce, które dostarczają wielu cennych witamin i minerałów. Wiele osób po odstawieniu mięsa boi się uczucia głodu, nie jest to problem. W zamian, żeby zapewnić sobie odpowiadnią kaloryczność wystaczy dołozyć  zdrowych węglowodanów, które nie sprawią, że przytyjesz. Wręcz przeciwnie, wiele osób przechodzących na dietę roślinną traci na wadze. Mimo to styl życia wege nie powinien być traktowany jak dieta odchudzająca.

To styl życia pomagający odzyskać zdrowie. Jedząc więcej suworych owoców zaspokojony zostaje „głód” na słodycze. Jest to też zasługa pożywienia bogatego w węlowodany złożone, które zapobiegają nagłym skokom glukozy we krwi.

Dobrze skomponowana dieta oparta na pokarmach roślinnych dostarcza wszystkich potrzebnych składników odżywczych. Pomaga pozbyć się problemów z trawieniem, sprawia, że mamy więcej energii.

Strączki są cennym żódłem białka, jednak nie trzeba jeść ich codziennie. Można przygotować z nich wiele ciakwych potraw, które nie raz mogą zaskoczyć. Pasztet z soczewicy w smaku jest bardzo podobny to tego mięsnego, podobnie jak smalec z białej fasoli. Warto probować nowe smaki i dzięki temu dostarczać sobie wartościowych składników odżywczych. Mają one niski indeks glikemiczny, więc są odpowienia dla osób z nadwagą czy cukrzycą. Warto połączyć je do menu 2-3 razy w tygodniu jak dodatek do zup, sałatek lub przygotować z nich ciekawe dania.

Bez wątpienia dieta roślinna jest dla każdego, warto spróbować. Nawet jeśli nie wybrażasz sobie całkowitego porzucenia mięsa zrób sobie 2-3 dni na diecie roślinnej w każdym tygodniu. Warto odkrywać nowe smaki i dać odpocząć układowi trawiennemu.

Autorka: Daria Występek