Składnikami mineralnymi organizmów roślinnych i zwierzęcych nazywa się te składniki, które po spaleniu pozostają w postaci popiołu. Na masę ciała składa się około 4% minerałów. Ta z kolei zawiera 46 składników, z czego 30 z nich uważa się za niezbędne do życia. Składniki mineralne przyjmuje się prawie wyłącznie z pożywieniem, gdyż podobnie jak witaminy, nie są wytwarzane przez organizm człowieka. Jak rozróżniamy mikro- i makroelementy? Podstawowego podziału tych pierwiastków dokonuje się na podstawie dobowego zapotrzebowania na nie. Granicę wyznacza dawka 100 miligramów. Jeśli zapotrzebowanie przekracza ją, to minerały te nazywamy makroelementami, jeśli natomiast nie osiąga progu, mówimy o mikroelementach, czyli pierwiastkach śladowych. Aby nasz organizm mógł rozwijać się i funkcjonować prawidłowo, należy właściwie się odzywiać. W tej części pod lupę weźmiemy… Makroelementy!

Wapń (Ca)

Funkcje w organizmie:

• Budulec kości i szkliwa;
• Rola w przewodzeniu impulsów nerwowych i mechanizmie skurczu mięśni;
• Udział w regulacji procesu krzepnięcia krwi, regulacji rytmu serca oraz wchłaniania witaminy B12;
• Wpływ na kontrolę ciśnienia tętniczego;
• Niezbędny do budowy komórek.

  Źródła pokarmowe: Sery żółte, sery białe, mleko, rzeżucha, jaja, kapusta, ziemniaki, buraki, rośliny strączkowe, orzechy.

Chlor (Cl)

Funkcje w organizmie:

• Główny składnik wydzielin i wydalin: soki trawienne w przewodzie pokarmowym (sok żołądkowy i ślina);
• Regulacja gospodarki wodnej w organizmie oraz równowagi kwasowo zasadowej.

  Źródła pokarmowe: Sól, sery żółte, mleko, produkty pochodzenia morskiego, żywność produkowana z udziałem soli.  

Magnez (Mg)

Funkcje w organizmie:

• Synteza i stabilizacja kwasów nukleinowych DNA i RNA;
• Przekaz informacji między mięśniami i nerwami;
• Termoregulacja;
• Przemiana materii;
• Metabolizm lipidów;
• Hamuje krzepnięcie krwi (ochrona przed zakrzepami naczyń, serca - zawałem).

  Źródła pokarmowe: Mąka sojowa, kasza jęczmienna, orzechy, kasza gryczana, czekolada, kakao, pestki dyni, fasola, groch, kukurydza, soczewica, szpinak, mąka pełnoziarnista.  

Fosfor (P)

Funkcje w organizmie:

• Budulec kości i zębów;
• Składnik RNA I DNA;
• Utrzymanie prawidłowego pH;
• Przenośnik energii ATP (adenozynotrójfosforan – niemagazynowany związek, tworzony na bieżąco, niezbędny do otrzymania energii potrzebnej do życia oraz wszelkich jego przejawów);
• Prawidłowe funkcjonowanie mózgu.

Źródła pokarmowe: Produkty mleczne, jaja, sery żółte, groch, pestki dyni, fasola, ziemniaki, pełnoziarniste produkty zbożowe, marchew.

Potas (K)

Funkcje w organizmie:

• Udział w przewodzeniu impulsów nerwowych
• Dotlenienie mózgu
• Trawienie
• Równowaga kwasowo – zasadowa
• Prawidłowa gospodarka wodna organizmu

  Źródła pokarmowe: Banany, morele, marchew, ziemniaki, brokuły, brukselka, kapusta, awokado, daktyle, orzechy, szpinak.

Sód (Na)

Funkcje w organizmie:

• Podstawowy składnik płynów ustrojowych (soki trawienne, krew, chłonka, płyn śródtkankowy);
• Równowaga kwasowo – zasadowa;
• Bilans wodny w organizmie.

  Źródła pokarmowe: Sól, żywność produkowana z udziałem sodu.   Autorka: Clementine Zielińska    

Wiecie co cudownego jest w Weganiźmie? Dzięki niemu dowiedziałam się co to jest "quinoa" !

Za wikipedią: Quinoa (Komosa ryżowa) – to gatunek rośliny jednorocznej w różnych systemach klasyfikacyjnych zaliczany do rodziny komosowatych lub szarłatowatych. Uprawiany w Ameryce Południowej. Jest blisko spokrewniona z pospolicie występującą w Polsce komosą białą.

Cudownie jest odkrywać nowe rzeczy jeszcze w tym wieku ;-)

I jeszcze jedno słowo tytułem wstępu:

Nie lubię kminku. Dawno temu zatrułam się jedząc coś co było sowicie przyprawione kminkiem i cierpiałam kilka dni. Od tamtej pory wzdrygałam się na samą  myśl, ale dzisiaj odczarowałam kminek na amen :)

Przepis z okolic Ekwadoru. Przepyszny, aromatyczny gulasz, jest naprawdę sycący! Robi się bardzo szybko i cudownie rozgrzewa - idealny pomysł na jesienny obiad.

Wszystkie ilości są raczej przybliżone. Wszystko zależy od tego ilu głodomorów czeka na obiad :)

Składniki:

1 szklanka quinoa

1 duża cebula

2 łyżeczki soli morskiej

3 łyżeczki oliwy z oliwek

2-3 pomidory

1 przecier pomidorowy (nie koncentrat)

1 kostka warzywna (opcjonalnie)

kilka ziemniaków

1-2 łyżeczki kminku (najlepiej całe ziarenka)

1 łyżeczka pieprzu (zmilić na świeżo ziarenka)

2 szklanki przegotowanej wody

2 szklanki mleka sojowego

Przygotowanie:

Na oliwę  wrzucamy pokrojoną drobno cebulę, czekamy az się zeszkli. Doprawiamy solą i kminkiem, pozostawiamy na małym ogniu jeszcze chwilę. Dolewamy wodę i mleko sojowe. W międzyczasie dodajemy quinoa, pokrojone pomidory i ziemniaki oraz przecier pomidorowy (opcjonalnie warzywna kostka). Jeżeli będzie taka potrzeba możemy dolać odrobinę wody / mleka. Gotujemy pod przykryciem aż ziemniaki będą miękkie. Ja na koniec dorzucam jeszcze świeżą natkę pietruszki, ponieważ ją uwielbiam i dodaję prawie do wszystkiego, chociaż tutaj uważam, że naprawdę genialnie się komponuje :)

I... i to tyle :) Proste, nie?

Autorka: Zu Shamanka, Tekst pochodzi z zaprzyjaźnionego serwisu http://sojosveganos.blogspot.com/

Niemal wszystko może utkwić w naszej skórze - ostry jak igła kawałek drewna, odprysk szkła lub kawałek metalu. Małe, ostre drzazgi i odpryski mogą wywołać silny ból, zwłaszcza gdy znajdują się we wrażliwym miejscu, na przykład pod płytką paznokcia. Jeśli nie zostaną ostrożnie i całkowicie wyjęte, istnieje także prawdopodobieństwo wystąpienia zakażenia.

Wielu z nas pamięta, jak w dzieciństwie ojciec trzymający w ręku igłę wyjmował nam spod skóry drzazgę, kiedy my w tym czasie wiliśmy się i krzywiliśmy. Ostre ukłucie igły było prawdopodobnie gorsze od samej drzazgi. Niestety, wysterylizowana igła i pęseta są także w dzisiejszych czasach typowymi narzędziami do usuwania drzazg. Mimo to można spróbować poniższych sposobów wyjmowania drzazg ze skóry, przynoszących mniej bólu i cierpienia.

Drzazgi - porady

• Jeśli część drzazgi, nawet najmniejsza, wystaje ze skóry, spróbuj użyć taśmy klejącej, zanim sięgniesz w głąb pęsetą i igłą. Nałóż na drzazgę przylepiec i delikatnie go naciśnij, aby drzazga mogła się przykleić. Odrywając taśmę, masz szansę jednocześnie wyciągnąć drzazgę. Ta metoda jest wyjątkowo skuteczna, jeśli masz dużo maleńkich drzazg, które nie tkwią zbyt głęboko.


• Jeśli drzazga wbiła ci się w koniuszek palca, napełnij butelkę z wąską szyjką bardzo gorącą wodą do wysokości około centymetra od góry. Przyłóż palec zranionym miejscem do wylotu butelki (zatkaj nim wylot) i lekko naciśnij w dół. Kiedy będziesz naciskać, ciepło wody "wyciągnie" drzazgę. Ustaw butelkę na stabilnej powierzchni, aby zmniejszyć ryzyko poparzenia się.


• Kub w aptece plaster na brodawki, który nasączony jest kwasem salicylowym, utnij kawałek i przyklej na powierzchnię z drzazgą. Zmieniaj plaster co 12 godzin. Zabezpiecz otaczającą skórę wazeliną i przerwij kurację, jeśli dojdzie do podrażnienia. Drzazga może wyjść sama albo na tyle zbliżyć się do powierzchni, że wyjmiesz ją pęsetą.


• Jeśli drzazgą jest odprysk drewna, może on wyskoczyć sam, gdy spowodujesz, że spęcznieje. Na 10 do 15 minut zanurz miejsce, w którym tkwi drzazga, w filiżance z ciepłą wodą z dodatkiem łyżki sody oczyszczonej (wodorowęglanu sodu). Powtarzaj tę czynność 2 razy dziennie. Maleńka drzazga może spęcznieć tak bardzo, że w końcu wyskoczy. Jeśli jest większa, zabieg ten spowoduje, że będzie bardziej wystawać i dość łatwo wyjmiesz ją pęsetą.


• Jeśli oceniasz, że drzazga raczej nie wyjdzie sama, posłuż się pęsetą. Najpierw wysterylizuj ją, przecierając końce spirytusem chirurgicznym lub trzymając nad zapałką albo zapalniczką (zanim użyjesz pęsety, poczekaj, aż ostygnie). Zdezynfekuj skórę spirytusem chirurgicznym lub jodyną. Delikatnie wyciągnij drzazgę za jej wystający ze skóry koniec (w miarę potrzeby użyj szkła powiększającego).


• Jeżeli drzazga schowana jet pod skórą, użyj także igły. Najpierw do miejsca z drzazgą przyłóż kostkę lodu na 10 sekund, aby je znieczulić; dzięki temu usuwanie drzazgi będzie mniej bolesne. Wysterylizuj igłę spirytusem lub nad płomieniem (znowu - poczekaj, aż ostygnie) i użyj jej do podważenia i przytrzymania kawałka skóry, który przykrywa koniec drzazgi. Następnie wyciągnij drzazgę pęsetą. Zabieg jest znacznie łatwiejszy, kiedy masz kogoś do pomocy.


• Sprawdź, czy usunąłeś drzazgę w całości. Jeśli tak, przemyj to miejsce wodą z mydłem, osusz i zakryj plastrem. Jeżeli kawałek drzazgi został pod skórą, będziesz musiał powtórzyć zabieg.


• W dawnych czasach kucharz, któremu weszła drzazga w palec, do wyciągnięcia jej używał leku z kuchni - smalcu. Ten sposób jest wciąż skuteczny. Zmiękczenie skóry wokół drzazgi dowolnym tłuszczem ułatwia jej wyślizgnięcie się.

Autor: Zbigniew Hamer, Tekst pochodzi z zaprzyjaźnionego serwisu

http://sekretyzdrowia.blogspot.com/