Mniszek pospolity zwany też lekarskim to bylina, która traktowana jest jak chwast. Jednak dzięki swoim zdrowotnym i leczniczym właściwościom zdobyła sobie uznanie nie tylko w medycynie ludowej. Rośnie praktycznie wszędzie: na łąkach, polach oraz w przydrożnych rowach. Ma charakterystyczny żółty kwiat osadzony na rurkowej łodydze.

Skład

Liście mniszka zawierają witaminy A, B, C i D. W swoim składzie mają także takie cenne minerały jak krzem, magnez oraz potas. Poza tym roślina ta posiada substancje, które charakteryzują się tym, że doskonale zwalczają wszelkie wirusy oraz działają przeciwzapalnie, a także obniżają poziom szkodliwego cholesterolu w organizmie i zwalczają wolne rodniki. Flawonoidy hamują procesy starzenia się, a asparagina korzystnie wpływa na pracę mózgu. 

Syrop z mniszka

Zbieranie tego zioła z pól i łąk odbywa się w charakterystyczny sposób. Otóż najlepiej jest to robić w majowy słoneczny dzień. Taka pora jest najodpowiedniejsza, gdyż wtedy mniszek jest dojrzały. Gdybyśmy zebrali go we wcześniejszym miesiącu, to podczas konsumpcji byłby wyczuwalny smak goryczy. Przy zbiorze w słoneczny dzień aromat i smak jest najlepszy. Mniszek rosnący na łąkach z dala od dróg jest też najmniej zanieczyszczony. Przygotowując naszą domową produkcję należy dokładnie oczyścić roślinę z kurzu, piachu oraz owadów. Kwiaty w ilości ok. 500 główek można teraz włożyć do garnka zalewając 1 litrem wody. Następnie należy gotować całość przez ok. 20 minut. Po ugotowaniu trzeba odcedzić wywar i przechować w chłodnym miejscu przez 24 godziny. Później dodajemy do niego wyciśnięty sok z trzech cytryn oraz cukier lub jeśli ktoś go nie używa, to można zastosować ksylitol. Po wymieszaniu należy teraz gotować wszystko na małym ogniu, aż do osiągnięcia przez syrop gęstej konsystencji.     

Zastosowanie
Powszechnie uważa się, że miód z mniszka lekarskiego jest doskonały jako środek przeciw infekcjom i przeziębieniom. Stosuje się go na kaszel. Wzmacnia odporność organizmu. Dzięki bogatym zasobom witamin pomaga w oczyszczeniu ciała z toksyn, zapobiega chorobom nowotworowym, a także wpływa na poprawę krążenia i przemianę materii. Jest skuteczny w zapobieganiu reumatyzmowi. W dawnych czasach wierzono też, że poprawia sprawność seksualną.    

Jarosław Cieśla

Histamina jest hormonem, który pełni wiele ważnych funkcji w organizmie. Współgra w hormonami, przyspiesza gojenie ran, reguluje napięcie mięśniowe. Jest składnikiem żywności i może wywoływać uczulenia, a nawet zatrucia. Jest magazynowana w komórkach tłuszczowych i uwalnia się pod wpływem różnych czynników, np. kontaktu z alergenami, zmian temperatury czy stanów zapalnych.

Jaką rolę odgrywa?

Przede wszystkim reguluje wydzielanie hormonów przysadki, reguluje wydzielanie soku żołądkowego. Jednak głównie ogrywa pośrednią rolę w rozwoju alergii. Po bezpośrednim kontakcie z alergenem, następuje uwolnienie histaminy i pojawienie się objawów uczulenia. Objawy mogą być różne- obrzęk, świąd skóry, napady kaszlu/kichania, problemy z oddychaniem, rozszerzenie naczyń krwionośnych, skurcze mięśni, wszystko zależy od indywidualnej reakcji organizmu.

Zbyt gwałtowne wydzielanie histaminy może prowadzić do wstrząsu anafilaktycznego.

Produkty, w których znajdziesz histaminę

Występuje naturalnie w żywności, może wytwarzać się też w procesie fermentacji i przy nieodpowiednim przechowywaniu żywności. Dużą zawartość histaminy mają kiszonki, sery pleśniowe, ryby, owoce morza, peklowane mięsa. Najwięcej zawierają jej produkty przetworzone. Naturalna żywność ma śladowe ilości histaminy.

Histamina rozkłada się pod wpływem obróbki termicznej, w czasie gotowania, smażenie lub pieczenia.

Jaka ilość jest niebezpieczna?

Dla osób wrażliwych drażniąca może być dawka 5-10 mg. Objawy zatrucie mogą pojawić się przy ilości 50 mg/kg. Jakie objawy może wywołać? Bóle głowy, pokrzywka, zaczerwienieni skóry, pieczenie ust. Dawka powyżej 200 mg na 1kg produktu ma ostry przebieg i powoduje zaburzenia oddychania, duszności, silne skurcze mięśni, a nawet śmierć. Najwięcej tragicznych przypadków odnotowano po spożyciu produktów rybnych i serów długo dojrzewających.

Jeśli zauważasz u siebie niepokojące objawy alergii koniecznie zrób testy, które sprawdzą czy histamina jest dla ciebie groźna. Dzięki temu unikniesz groźnych konsekwencji.

Daria Występek

Już w dawnych czasach wiedziano, że przebywanie w chłodzie, a nawet na mrozie powoduje hartowanie organizmu. Nie tylko wzmacnia odporność, ale także wpływa na regenerację urażonych i kontuzjowanych tkanek oraz mięśni. Poddawanie się działaniu niskich temperatur jest często stosowane w medycynie.

Takie leczenie zimnem określane jest mianem zimnolecznictwa. Jest bardzo popularne wśród zawodowych sportowców. Stosuje się także przy różnego rodzaju schorzeniach i dolegliwościach. Zabiegi tego typu polegają na tym, że obniża się temperaturę ciała danej osoby. Ma to na celu pozbycie się obrzęków oraz zmniejszenie bólu u pacjenta. Metoda ta działa też przeciwzapalnie. Można wyziębić cały organizm, co określa się jako zabieg ogólny (ogólnoustrojowy), a także działać zimnem miejscowo, czyli na konkretny fragment, czy tkankę ciała. Decyzję o zastosowaniu danej metody podejmuje lekarz, kierując się konkretnym przypadkiem.

Zabieg ogólny najczęściej stosuje się przy chorobach reumatycznych tkanek miękkich, a także przy zapaleniach stawów, również kręgosłupa oraz w wypadku występowania dny moczanowej. Zimnolecznictwo jest też doskonałą terapią przy chorobach skóry, chorobach zwyrodnieniowych stawów, w profilaktyce osteoporozy i w leczeniu stwardnienia rozsianego. Zabiegi ogólne dobrze sprawdzają się po różnego rodzaju urazach mechanicznych, czyli stłuczeniach, złamaniach kości, skręceniach stawów, a także gdy na skórze pojawiły się krwiaki. Leczenie ogólnoustrojowe stosuje się też przy stanach depresyjnych, a także w terapii antystresowej. Z tego typu zabiegów nie powinny korzystać osoby, które cierpią na ostre schorzenia dróg oddechowych, choroby serca i nowotworowe oraz na gruźlicę.   

Terapia miejscowa obejmuje pacjentów z oparzeniami oraz obrzękami na ciele. Również osoby po różnego rodzaju urazach tkanek oraz przy dużym napięciu mięśni mogą skorzystać z takich zabiegów. Zimnolecznictwo jest stosowane także, jeśli pacjent skarży się na bóle pojawiające się przy zwyrodnieniowych chorobach stawów. Zabiegi miejscowe są skuteczną bronią przy zapaleniu tkanek miękkich, łuszczycy, a także gdy występuje zakrzepowe zapalenie żył. Przeciwwskazania w zastosowaniu terapii miejscowej odnoszą się do osób, które cierpią na odmrożenia, popromienne zmiany skóry, a także są nadwrażliwe na działanie zimna. Jeśli ktoś choruje na zapalenie pęcherza moczowego, także nie powinien korzystać z takich zabiegów. 

Jarosław Cieśla