Czy twoje ciało jest twoim przyjacielem, czy wrogiem? Czy patrzysz na nie czule, czy z wieczną dezaprobatą? Nie tylko wzrok decyduje o tym, co widzisz w lustrze. Na twoje odbicie zbyt często wpływają głęboko zakorzenione przekonania i stereotypy.

O tym, jak się od nich uwolnić i spojrzeć na siebie z lubością, pisze Ewa Świtoń. Metr pięćdziesiąt trzy i pół, 57–58 kg, włosy koloru nieokreślonego, zmiennej długości, oczy – w zależności od tego, w którą stronę patrzę – zielone, brązowe lub granatowe. Oto moje ciało odbite w lustrze. Czasem myślę, że mogłoby go być nieco mniej, to tu, to tam. Kolor włosów mógłby być bardziej wyraźny, a skóra odrobinę gładsza. Kiedy indziej znów jestem dla swojej cielesnej powłoki bardziej wyrozumiała. Czuję lekkość i miękkość. Lubię pomasować się po lekko zaokrąglonym brzuchu, dotknąć twarzy, pogłaskać po ręce. Czysta, zmysłowa przyjemność dotyku własnego ciała. Są chwile, gdy mam wrażenie, że jestem jak toczący się głaz. Są i takie, gdy czuję się jak ptak szybujący w przestworzach. Skąd ta zmienność odczuć?  

W spadku

Na tę różnorodność odczuć wpływa wiele czynników. Jednym z nich jest z pewnością przekaz kulturowy, który dostajemy w rodzinie czy środowisku, w którym się wychowujemy i dorastamy. Gdybym urodziła się na Hawajach, ciało prawdopodobnie byłoby dla mnie prawdziwą świątynią. Przykładem podejścia do cielesności w tej kulturze jest masaż zwany Lomi Lomi Nui. Ręce masażysty zbliżają się do ciała osoby masowanej z nabożnością i oddaniem godnym kapłana, następuje prawdziwe misterium kontaktu. Na własnej skórze można doświadczyć stanu absolutnej błogości i akceptacji. Z kolei duchowość staroindyjska przedstawia ciało jako rezerwuar energii, materię, poprzez którą można odczuwać, magazynować i przetwarzać siły podtrzymujące świat. Ciało jest w niej widziane jako potężne narzędzie. Niestety, tu, gdzie przyszłam na świat, zostałam obdarzona zgoła innym spadkiem. Ciąży na mnie piętno ułomności powłoki cielesnej. Słysząc, że jest siedliskiem grzesznych żądz, trudno zobaczyć jej piękno. Stąd też czułam się ciągle nie taka, jaka powinnam być. Moje ciało stało się niechcianym aspektem mnie samej, naczyniem dla duszy, z którego powinnam się wyzwolić. Lista praktyk prowadzących do owego wyzwolenia jest bogata we wszelkie sposoby umartwiania ciała („umartwianie” – już samo słowo kojarzy się ze śmiercią. Dotyczy to nie tylko języka polskiego, ale wszystkich, dla których źródłosłowem było łacińskie mortuus – zmarły, umarły, trup). Tymczasem im głębiej spoglądam w siebie, tym jaśniej widzę, jak odmienne są moje pragnienia: chcę żyć i doświadczać siebie w każdym aspekcie: duchowym, emocjonalnym i fizycznym także.

„I poznali, że są nadzy”

Zerknijmy na przekaz biblijny; przed zjedzeniem owocu z drzewa poznania dobra i zła, nagość (cielesność) była naturalnym stanem, nie podlegała ocenie. Bóg z miłości stwarzał kolejne istoty i tak też stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo. „Chociaż mężczyzna i jego żona byli nadzy, nie odczuwali wobec siebie wstydu”. Żyli w obfitości Edenu, przyjmując go takim, jaki jest, do czasu pamiętnej owocowej przekąski. Wtedy to ludzkie plemię poznało, co dobre, a co złe. Wcześniej patrzyło na świat jako całość, widząc jego istnienie bez oceniania. Odtąd w sposób postrzegania wkradł się podział na to, co dobre i niedobre, słuszne i niesłuszne. Jednolita wizja świata rozpadła się, jej miejsce zajęła wizja dwubiegunowa.

Nie wiedzieć czemu, pierwszą niesłuszną sprawą okazała się ludzka fizyczność. Po zjedzeniu słynnego owocu, Adam i Ewa spostrzegłszy, że są nadzy, odziali się i tak pojawił się wstyd. A przecież ciało ich nie zmieniło się wcale, wciąż było tym, które z prochu ziemi i tchnienia Bożego powstało. To, co uległo zmianie, to system postrzegania. Może więc raju utraconego, akceptacji świata i siebie samego w pełnym wymiarze dobrze byłoby szukać właśnie w zmianie naszej percepcji?

Defekty do korekty

Pracując z ludźmi, na co dzień spotykam wiele osób żyjących w przekonaniu, że z ich ciałem jest wciąż coś nie tak: fałdki tłuszczu, wystające kości, za szerokie lub za wąskie biodra, zmarszczki. Większość z nas ma, mniej lub bardziej pokaźną, listę „defektów” wymagających korekty. Staramy się poprawiać niedoskonałości tysiącem diet, specyfików o „niezawodnym” działaniu, sportem, zabiegami odmładzającymi i wyszczuplającymi. Z gazet i telewizji dowiadujemy się, jaki krem, o jakiej porze, w którą część ciała wklepać, by było jędrniejsze, a cera bardziej promienna. Czy jest w tym coś niestosownego? Nie sądzę. Problem polega na tym, że rzadko kiedy czujemy się usatysfakcjonowani na dłuższą metę. I znów powraca do mnie myśl, że źródło problemu tkwi w naszym sposobie postrzegania siebie.

Zmiana optyki

Zadajmy sobie pytanie, czy jemy to, co uważamy za zdrowe, albo uprawiamy sport, by czuć się lepiej, czy raczej dlatego, że nasze ciało wydaje nam się niewłaściwe i trzeba je zmienić? Co jest naszym motywem działania? Zamiast katować się dietą, bo obwód talii przekracza zewnętrzne normy, można pomyśleć, co warto zrobić z ciałem i dla niego, by czuć się lepiej. Spróbujmy zmienić sposób myślenia – niech myśl o tym, co musimy, zastąpi myśl o tym, czego chcemy. Co moglibyśmy ofiarować ciału w podziękowaniu za to, że towarzyszy nam w podróży po tej ziemi? Wierzę, że gdy przyjmiemy swoje ciało, nie zadręczając się tym, jakie ono jest, łatwiej nam będzie wybrać kierunek, w którym chcemy podążać. Zamiast zastanawiać się, jak by się tu zmienić, pomyślimy, jak się o siebie zatroszczyć. Kiedy uczymy się akceptować siebie, następuje przemiana.  

Żyjemy w czasach, kiedy o zachorowanie jest nietrudno. Kontakt z ludźmi w pracy lub nawet w sklepie czy w autobusie może powodować natychmiastowe przeniesienie bakterii, a w konsekwencji chorobę. Potwierdzają to wszelakie epidemie grypy, które każdego roku dotykają wiele osób.

Leczenie większości chorób, w tym grypy czy innych chorób układu oddechowego jest na szczęście w pełni opanowane przez współczesną medycynę, a lekarze mogą przepisywać chorym dziesiątki skutecznych środków. W wyborze dobrego lekarza pomóc mogą serwisy internetowe, takie jak RankingLekarzy.pl.

W serwisach tego typu pacjenci mogą oceniać lekarzy wedle kilku kryteriów, dzięki czemu każdy pacjent może wybrać najlepszego lekarza. Celem serwisu jest dostarczenie rzetelnych informacji pacjentom. Jego twórcy pragną również, aby na łamach serwisu lekarze mogli zaprezentować swoją praktykę. Liczą na dialog ze środowiskiem lekarskim i są również otwarci na problemy, które spotykają lekarzy w codziennej pracy.

RankingLekarzy.pl to nie tylko źródło wyjątkowo wiarygodnych informacji o lekarzach wszystkich specjalizacji, zamieszczonych przez pacjentów. To także obszerne źródło informacji dostępne ze wszystkich urządzeń podłączonych do Internetu: z komputerów, smartfonów, tabletów oraz telewizorów. Jednak przede wszystkim to miejsce dialogu lekarzy i pacjentów.

W sieci pojawiają się również zupełnie nowe i rewolucyjne projekty, takie jak portal HaloDoktorze.pl, który powstaje dzięki dofinansowaniu ze środków Unii Europejskiej i który ma zrewolucjonizować dostęp pacjentów do usług medycznych. Jest to usługa finansowana ze środków POIG programu UE, pozwalająca użytkownikom komputerów osobistych i urządzeń mobilnych w łatwy sposób znaleźć lekarza lub placówkę i umówić wizytę. Usługa pozwala kilkoma kliknięciami odnaleźć lekarza w okolicy i zaaranżować spotkanie w najszybszym wolnym terminie. System sam zadba aby pacjent nie zapomniał o wizycie, wysyłając przypomnienia przed umówionym spotkaniem. Natomiast lekarz otrzymuje elastyczne narzędzie do zarządzania wizytami, które pozwoli na bardziej efektywne wykorzystanie czasu pracy oraz znacznie ograniczy “puste przebiegi” - czyli wizyty, gdy pacjent nie przychodzi.

Co dają takie portale? Przede wszystkim pomagają w wyborze odpowiednich lekarzy, ułatwiają do nich dostęp i są odpowiedzią na to, że społeczeństwo (zwłaszcza ludzie młodzi i w średnim wieku) wymaga jak najszerszego dostępu do usług medycznych z wykorzystaniem nowoczesnym, elektronicznych kanałów komunikacji. Celem serwisów jest dostarczenie rzetelnych informacji oraz narzędzi pozwalających łatwo i szybko zaaranżować proces leczenia.

Wychowanie dziecka to prawdziwe wyzwanie dla rodziców. Każdy bowiem chce, aby dziecko było zdrowe i szczęśliwe. Jak więc zapewnić mu prawidłowy rozwój i szczęście?

Każda mama powinna zadbać o to, już w okresie ciąży, gdyż jej sposób życia i odżywiania przekłada się na rozwój płodu i prawidłowe funkcjonowanie dziecka w przyszłości. Zdrowe dziecko, to takie, które jest odpowiednio odżywiane. Bardzo ważne jest by mama karmiła dziecko jak najdłużej jest to możliwe. Najlepiej do ukończenia przez nie pierwszego roku. Maleństwo karmione piersią jest zdrowsze i odporniejsze na choroby, a co bardzo ważne, w przyszłości ma mniejsze skłonności do nadwagi i chorób takich jak cukrzyca typu drugiego.

Nie zawsze jednak jest możliwe długie karmienie piersią wówczas mama musi wybrać odpowiednie mleko dla dziecka. Ze względu na to, że pełnotłuste mleko krowie ma dużą zawartość cholesterolu zaleca się karmienie mlekiem modyfikowanym. Pamiętać należy by stopniowo wprowadzać inne składniki żywieniowe dbając o wprowadzanie ich zgodnie z zasadami od 5- 6 miesiąca w przypadku karmienia piersią lub od 4 miesiąca przy mleku modyfikowanym. Producenci zadbali o duży asortyment produktów dla dzieci.

Wprowadzając nowe potrawy  dla dziecka pamiętajmy by nie przesalać ich, gdyż sól jest wprawdzie niezbędna dla rozwoju, ale w nadmiarze bardzo szkodliwa. Zdrowe i prawidłowo wychowane dziecko to nie tylko dobrze odżywione, ale także szczęśliwe.

Częste przytulanie daje dziecku poczucie bezpieczeństwa i zapewnia prawidłowy rozwój psychiczny i fizyczny.